Be Bold, Be Brave, Be You  dat is mijn slogan. Deze quote zegt alles over waarom ik ’s ochtends met een twinkeling in mijn ogen wakker wordt.

Waarom deze quote bij mij past?
 Op 19-jarige leeftijd kreeg ik een zeer ernstig ongeluk (mijn 2e!) waarbij ik de dood in de ogen heb gekeken. Mijn leven veranderde in een split second. Zeven jaar later werd ik Wereldkampioen rolstoelbadminton.

Inmiddels ben ik een veel gevraagde spreker omdat ik een ‘goed’ verhaal heb waarmee ik velen kan inspireren, ben ik trainer en coach op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en professionele communicatie. Voor mij is de combinatie tussen mind, voelen, energie en vitaliteit heel belangrijk. Daarnaast ben ik bondscoach van het Nederlands para-badminton team.

Dapper en stoer kenmerken mij doordat ik mijn eigen koers vaar, ik hou ervan om uit mijn comfort zone te gaan (zo heb ik eind 2018 op het podium gestaan als stand up comedienne, doodeng!). En opgeven is geen optie. Ik laat mij nooit weerhouden als ik iets niet kan, ik vind altijd een oplossing. En Be You, omdat ik ten alle tijden altijd mijzelf ben.

Door grote tegenslagen en moeilijke tijden, maar ook door alle hoogtepunten heb ik geleerd om het leven moedig en in zijn volle mate te leven en te waarderen. Je leeft maar één keer! Juist daarom is het belangrijk te doen wat goed voor jou voelt. En alles is mogelijk! Waar een wil is, is een weg. Dit vergt discipline en veel doorzettingsvermogen. Maar dan ligt de wereld aan jouw voeten. De ongelukken, mijn wereldkampioenschap; het is zeker niet altijd makkelijk geweest, maar het heeft mij gemaakt tot wie ik ben.  Een sterke, krachtige, unieke  en energieke powervrouw!

Mijn hele levensverhaal (oke, een beetje ingekort) en professionele biografie vind je hieronder.

Helaas moest ik, toen ik jong was, een hoop dingen missen uit mijn jeugd door blijvende rugklachten. Een ongeluk, op 11-jarige leeftijd, met de fiets gooide roet in het eten van mijn onbezorgde jeugd. Regelmatig kreeg ik te horen dat ik mij aanstelde of dat ik te hard groeide terwijl ik ernstige uitvalverschijnselen in mijn benen had en er nauwelijks meer op kon staan. Ik ging erg aan mijzelf twijfelen. Zou ik het dan echt zo mis hebben? Maar ik geloofde niet dat ik het mis had, de pijn was echt en ik had niet voor niets mijn toekomstige top sportcarrière als profbadmintonner opgegeven omdat ik nauwelijks meer kon lopen.

Uiteindelijk kwam ik, op 16-jarige leeftijd, bij de juiste arts terecht en bleek het toch echt ernstig te zijn. Mijn onderste tussenwervelschijf was kapot, hierdoor zaten er zenuwen bekneld en schuurde er botten over elkaar. Uiteindelijk ben ik twee keer geopereerd in Munchen en na een lang revalidatietraject van meer dan 8 maanden intern en een daarna nog maanden in dagbehandeling leek ik redelijk normaal te kunnen leven, ook al moest ik met bepaalde zenuwpijnen leren leven.

Het heeft veel consequenties gehad. Zo heb ik mijn sport, badminton, op moeten geven en heb ik uiteindelijk een grafische opleiding gedaan in plaats van een opleiding in de sport, kon ik niet mee stappen met vrienden, heb ik altijd een keuze moeten maken tussen ga ik iets leuks doen en kan ik een aantal weken niks of laat ik dat aan mij voorbij gaan. Ik heb altijd vertrouwd op mijn eigen gevoel. Altijd was er de drang om door te gaan, om te vechten omdat ik wist dat er echt wat aan de hand was. Ik heb vaak de keuze gemaakt om leuke dingen te doen, met de consequentie dat ik daarna op bed lag en nauwelijks een been kon bewegen.

Op 19-jarige leeftijd, een half jaar na het revalidatietraject van mijn rug, kreeg ik een zeer ernstig ongeluk waarbij ik de dood in de ogen heb gekeken. Mijn leven veranderde in een split second.

Het was een lange weg, een harde weg, maar ik heb het voor elkaar gekregen met heel veel doorzettingsvermogen om kleine stukjes te lopen op krukken in huis (en dat doe ik nu nog steeds!). Door positief te zijn, met doorzettingsvermogen, een goede mindset en mijn eigen koers te bepalen in plaats van naar artsen luisteren, is mij dit gelukt. Het was geen makkelijke weg, verre van dat. Elke dag heb ik gevochten om mijn doel te halen, ik heb dagen gehad dat ik chagrijnig was omdat het maar niet lukte, ik heb gehuild van verdriet en onmacht, maar ik heb ook veel gelachen en bovenal ik heb nooit opgegeven. En dat doe ik nu nog steeds niet, elke dag blijf ik doorzetten om dat kleine stukje dat ik nog kan te blijven lopen op krukken. Elke dag moet ik daar vele oefeningen voor doen, heb ik meer dan 6 uur per week fysio/medisch-fitness. Maar ik blijf doorgaan om het zo te houden. Elke dag moet ik accepteren dat mijn onderrug en benen vergaan van de pijn.

Ik krijg vaak de vraag of hoe mijn leven zou zijn als ik dit niet meegemaakt zou hebben. Ik heb geen idee! Maar ik weet ook niet of ik dit had willen missen. Ik heb zoveel geleerd over mezelf. Ik kan doorzetten tot het uiterste, ik blijf altijd maar lachen en een dag een dipje die kom ik wel weer te boven. Ik kan vertrouwen op mijn eigen gevoel en ik durf mijn eigen keuzes te maken. Ik heb ontdekt dat zelfs zoiets heftigs mij niet klein kan krijgen. En door deze ervaringen geloof ik dat als je echt iets wilt, je het ook kunt.

Mijn ouders zijn na mijn ongeluk uit elkaar gegaan. Ik zag dit al van verre aankomen. De situatie thuis, maar ook de huisarts die mij niet serieus nam met mijn rug hebben veel invloed gehad op wie ik ben en hoe ik reageer op bepaalde situaties. Ik heb geleerd om (on)bewust op mijn woorden te letten. Ik heb de gave dat ik heel goed aanvoel hoe de ander zich voelt, en weet daarmee precies wanneer ik iets wel of niet kan zeggen. Het klinkt alsof ik hier altijd last van heb gehad. Juist niet! Mijn doorzettingsvermogen en positiviteit hebben mij altijd op de been gehouden en hebben mij veel gebracht. Ik heb geleerd om MEGA STERK te zijn. Ik vond, en soms nog steeds vindt, dat ik alles alleen moet kunnen. Hulp vragen? No way, ik kan het zelf wel.

Wat had ik toch veel laagjes over mijn authentieke ik gebouwd! Maar ik kreeg er last van. Ik was gevoelsmatig altijd aan het vechten (tegen mezelf). Ik moest alles kunnen, alles doen, wilde niks missen, wilde voor iedereen klaar staan, nam veel te veel taken op mij (dat is het gevaar van alles leuk vinden 😊). En ik moest ten slotte vooral heel sterk zijn. Jarenlang heb ik aan mijzelf gewerkt. Niet omdat ik zielig was, maar ik kon niet doorgaan met alleen maar sterk blijven. Sterk blijven zorgde ervoor dat ik mijzelf steeds minder van binnen ging voelen, waardoor je keer op keer je grens over gaat. Sterk blijven zorgde ervoor dat ik een masker opzette als ik bij anderen was of zoals sommige het noemde; een muur om mijzelf bouwde. Ik mocht niet laten zien dat ik ook zwakheden had. Slaat natuurlijk nergens op, maar dat was het patroon dat zich had opgebouwd. Ik ervaarde dat als ik mijn kwetsbare kant liet zien, dat ik dan toch niet serieus genomen werd. Nu deze laagjes weg zijn, of ik mij er juist heel bewust van ben, kan ik zelfs mensen coachen die ‘vroeger’ in mijn allergrootste allergie zaten. En het feit dat ik dat nu kan, dat zegt mij dat mijn laagjes eraf zijn, dat ik mijn masker niet meer hoef op te zetten en dat ik echt mijn authentieke zelf kan zijn. Dat geeft enorm veel rust en ruimte.

Het is wel bijzonder, want juist ik sta voor de ‘buitenwereld’ al mijn hele leven bekend als heel authentiek; knalrood haar, altijd (felle) kleur aan en ik vaar altijd mijn eigen koers. Dit is ook authentiek zijn. Maar authentiek zijn is ook dat wat je voelt, wat je denkt, wat je zegt, wat je doet en wie je in essentie bent congruent is met elkaar. En dat was bij mij niet altijd zo. Er zaten laagjes overheen. Omdat ik het gevoel had dat ik uit moest uitkijken wat ik zei (ik paste mij aan mijn omgeving aan), omdat de huisarts mij niet serieus nam met mijn rug.  Nu ben ik al jaren vrij van deze laagjes en als ik voor mijzelf spreek heb ik veel innerlijke rust gevonden. Ik kan de hele wereld aan! Kon ik voorheen ook, maar dan altijd met een stukje onrust 😉.

Toen ik mijn leven redelijk op orde had, besloot ik dat ik wilde sporten. Ik ging terug naar mijn oude passie badminton. Eens in de week tegen een shuttle slaan om te bewegen en andere mensen te ontmoeten en vooral door het spel heb ik mijn beperking geleerd te accepteren. Het is een uit de hand gelopen hobby, want al snel ging ik topsport bedrijven. Elke ochtend en avond ging ik voor- en na het werk trainen. Ik had maar één doel; ik wilde wereldkampioen rolstoelbadminton worden.

En hoe tof was het dat ik in november 2011 naar Guatamala vloog om deel te nemen aan het WK. En alles viel op zijn plek. Ook hierin had ik mijn eigen koers gevaren. Ik werd voor gek verklaard dat ik in een hoogte kamer ging zitten drie keer per week. Maar he, het hele Nederlands team had last van de hoogte (het was op 1200 meter hoogte) en ik niet. Dus wie is hier nu gek.

Het was 26 november 2011. De dag van de finale in de single. Ik speelde tegen een Zuid-Koreaanse. En dat is uniek dat ik met mijn talent en doorzettingsvermogen in de finale stond, want badminton wordt geregeerd door de Aziatische landen. De eerste set had ik gewonnen en de tweede set stond ik 17-12 voor. En dat was het moment waarop ik in een flits alles voorbij zag komen wat er in mijn leven tot dan toe was gebeurd. Ik moest letterlijk overgeven (kon het gelukkig nog inslikken, anders was het ook zo raar geweest op de baan). Ik voelde toen; ik ga wereldkampioen worden. Ik speelde verder en won de partij. Hoe gaaf is dat, dat je kan zeggen dat je op dat moment gewoon de beste van de wereld bent.

Inmiddels ben ik oud-wereldkampioen, meervoudig Europees- en negenvoudig Nederlands kampioen in de single, dubbel en mix. Heel hard heb ik er voor gewerkt: op papier 40 uur bij een werkgever werken (in de praktijk was dit vaak 60 uur), krachttraining, elke dag 3 tot 4 uur baantraining. Alles heb ik opzij gezet om mijn ultieme droom waar te maken. En wat was het kicken toen dat lukte!

Nu ben mijn kennis aan het overdragen als bondscoach. Super tof om dit te mogen doen. Waar ik dagelijks in mijn praktijk bezig ben het beste uit de ander te halen; leren doorzetten, omgaan met tegenslagen, regie houden over je eigen leven, authentiek en autonoom zijn. Dit is precies wat ik de spelers extra kan bijbrengen naast het technische en tactische aspect van badminton. Een mooie combi dat ook nog eens goed te combineren is naast mijn coaching- en trainingspraktijk 😊.

De volgende diploma’s heb ik behaald:
Vitality Performance Coach (hiermee combineer ik mijn ervaring van het bedrijfsleven met mijn jaren als topsporter)

Gecertificeerde NEI Coach

Gecertificeerde coach in de positieve psychologie

Enneagram Practioner

Transactionele Analyse Practioner

NLP Practioner

Daarnaast ben ik:

Ondernemer

Bondscoach Nederlands para-badminton team

Trainer van validen en para-badmintonspelers*

* een van mijn valide jeugdspelers heb ik opgeleid en speelt nu in het nationale team
* ik ben erg succesvol geweest met spelers met autisme (een paar spelers gaan door mijn manier van coachen naar een normale school, niemand verwachtte dat dat zou voor hen mogelijk zijn!)
* ik ben een Belgische (rolstoel)dame privé training aan het geven om zich straks te kwalificeren voor Tokio met para-badminton