… na de eerste rolstoelvaardigheidstraining. Twee weken terug schreef ik (met trots) dat ik eindelijk een wheelie kon maken. Dat ik toch de drempel over ben gegaan om aan te gaan om vaardiger te worden met mijn rolstoel. Niet geheel onbelangrijk, gezien ze functioneren als mijn benen. Ik moest flink uit mijn comfort zone. Afgelopen twee weken heb ik mij dus vooral beziggehouden met wheelies maken. Ik dacht heel wat te zijn na de eerste trainingsavond. Maar eenmaal thuis bleek het enorm tegen te vallen. Ik durfde het niet alleen. Ik had hulp nodig. Hulp vragen kan ik inmiddels wel, maar dan de hulp ook nog vertrouwen dat ze je niet laten vallen. Dat was de eerste grens die ik over moest. In mijn praktijk werd een hoog luchtbed neergelegd, zodat ik zacht zou vallen. Hans hield de voorkant van mijn stoel tegen, zodat ik ook echt niet zou vallen. De angst om te vallen was en is groot, vooral omdat er gevolgen aan kunnen zitten. Langzaam ging het elke keer een beetje beter. Op een gegeven moment had ik Hans zijn hulp niet meer nodig. En toch lukte het niet als hij er niet bij was. Het vertrouwen in mijn eigen kunnen was nog niet groot genoeg. En iedereen kan zeggen dat je vertrouwen moet hebben in dat je het kunt, maar tussen het weten en het voelen zat bij mij een groot verschil. Dus ging ik maar weer door met oefenen, oefenen en nog eens oefenen om er steeds vaardiger in te worden. Net als persoonlijke ontwikkeling, als jij stappen wilt zetten in jouw ontwikkeling zul je ook moeten oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Anders zal er niks veranderen. En toen was daar het moment dat het wel lukte. Wow, dat is een gaaf gevoel! Maar ook het gevaar, want ik dacht dat ik het dan overal wel kon. Hmm, iets met overmoedig… Wat een teleurstelling dat het zonder luchtbed nog niet lukte! Elke keer moest ik kleine stapjes nemen. Persoonlijk vind ik dat lastig, want ik wil graag grote stappen zetten.

Gisteren was trainingsavond 2

Blij dat ik nu echt wheelies kan maken, teleurgesteld omdat ik hoopte dat ik het buiten ook al zou kunnen. En wat een buikpijn had ik van de spanning toen ik ernaartoe reed.

Het deed pijn dat ik niet bij het gevorderden groepje hoor. Maar mijn focus daarop houden heeft geen zin, want dan wordt het niks. Ik bleef kijken naar elk stapje dat ik vooruitzette. En dat heb ik gisterenavond weer gedaan.

De tweede stap was rijden in de wheelie-stand, de derde stap een kwart draaien terwijl je in een wheelie staat. En na een uurtje oefenen was ik maar wat trots op dat ik dit kon. En was ik allang vergeten dat ik niet meer in het ‘mindere’ groepje zat.

Vervolgens gingen we een plateau oprijden, dat ging prima. Maar eraf in een wheelie. Doodeng! Het benoemen ervan dat het eng was hielp mij enorm. Ik had de keuze doorgaan of opgeven. Ik geef niet op, dus ik ging door. Elke keer werd het iets makkelijker. En nee, ik ben er nog lang niet. Komende twee weken weer heel veel te oefenen. Maar ik heb het wel gedaan!

Wat ik jou wil meegeven is:

– dat je altijd een keuze hebt; ga je door of geef je op
– dat als je uit je comfort zone gaat, doe het met kleine stapjes. Stapje voor stapje. Hoe irritant die kleine stapjes ook zijn, ze zijn echt nodig
– geef je grens aan. Tot hier en niet verder. Zo zei ik gisteren tegen de begeleider bij een nieuwe oefening dat het niet lukte omdat zijn hand te ver van mijn rolstoel weg was en ik geen vertrouwen had ik dat hij mij op deze manier kon opvangen. Ik moest eerst vertrouwen erin hebben voordat ik weer een stapje verder kon.

Wil jij je grens aan leren geven Ilse? Wil jij stap voor stap uit je comfort zone gaan om je persoonlijk te ontwikkelen? Wil jij leren doorzetten? Plan een gratis kennismakingssessie in, dan kijken we naar de mogelijkheden die bij jou passen en natuurlijk krijg je gelijk een aantal tips mee.